Dzisiaj znowu kilka słów o moich ulubionych górach.
Uważam, że największym atutem Tatr jest to, że są małe –
zarówno pod względem powierzchni, jak i wysokości – i dzięki temu w znacznej
części dostępne dla każdego przeciętnego człowieka. Mogą je spokojnie
przemierzać ci, którzy nie chcą nosić na plecach ciężkiego bagażu z niezbędnymi
rzeczami, ponieważ jest tutaj wiele szlaków, które można przejść w jeden dzień,
ale bardziej wymagający też znajdą dla siebie trasy, które pozwolą na dłuższe
wędrowanie.
W Tatrach jest wiele uroczych zakątków i miejsc dających
możliwość podziwiania fascynujących widoków.
Plusem jest to, ze można wyjść na wysokość ok. 2000 metrów i oglądać rozległe panoramy
oraz rozkoszować się ciszą i delikatnym szumem wiatru. Tutaj żadna ogromna góra
nie przysłania całego świata, jak to ma miejsce np. w Alpach. Zawsze mam
wrażenie, że wszystko w Tatrach jest z jednej strony potężne, a z drugiej
kruche i delikatne: roślinki, kwiaty, źdźbła traw, strumyki…
Gdy podziwiam te bliskie i dalekie widoki, najczęściej
przychodzą mi na myśl wiersze młodopolskich poetów, których również zachwycały te
pawiookie, drzemiące stawy, skrzące się potoki, srebrzystoturkusowe cisze, szmery, limby i
róże… Zastanawia mnie jednak fakt, że chyba nigdy na szlaku nie widziałam
dzikiej róży.
Rohačskie Pleso z Wołowcem w tle
Spacer pętlą od Rohačskiej Doliny przez Spaloną Dolinę, Rohačskie Plesa i Smutną Dolinę, poza początkowym podejściem, jest raczej łatwy i zapewnia wiele ciekawych widoków.
Zejście od Rohačskiego Plesa w stronę Smutnej Doliny i Tatliakovej chaty. Podczas mojego ostatniego pobytu chatę rozbudowywano, więc ciekawa jestem, jak teraz wygląda.
Widok ze Spalenej Doliny w stronę Banikowa (2178 m n. p. m.)
